Στ’ ακρογιαλιού τις πέτρες χωριστά,
εκεί που σβουν τα τούρκικα σοκάκια,
μακριά από τα χαρέμια τα κλειστά,
κάνουνε κέφι νιόβγαλτα τουρκάκια.

Παιδάκι γλυκομάγουλο βαστά
γιομάτα από μαστίχα καραφάκια
κι ένας, σιμά, δερβίσης, με σβηστά
τα μάτια, τους γλεντά με τραγουδάκια.

Και, κολλητό στο στόμα του, το νέι
πότε λαγγεύει, πότε πικροκλαίει...
Κι ενώ τριγύρω η νύχτα αχνοσιωπά,

εκείνος, κοιμισμένος στα όνειρά του,
ξεσχίζει σε τραγούδια την καρδιά του
όχι γι’ αυτούς για κείνους που αγαπά.