Ο δάσκαλος που γέρασε στην τάξη,
είν’ όλο νεύρα κι όλο φασαρία.
Όλα του φταίν: Το τζάμι το σπασμένο
κι εκείνη η αμελέτητη η Μαρία.

Φτερνίζεται και βήχει το χειμώνα,
το καλοκαίρι πάλι όλο καψώνει.
Σαν έρθει στολισμένη στο σχολείο
αρπάζει απ’ τα μαλλιά την Αντιγόνη.

Σκύβει, τα ματογυάλια του γλιστράνε,
σιγά σιγά του πέφτουν απ’ τη μύτη.
τότες ακόμα πιο πολύ νευριάζει,
τα βάζει με την άταχτη Αφροδίτη.

Το βράδυ μες στην άθλια κάμαρά του
μαζεύεται νωρίς νωρίς κι αρχίζει
εξήντα δυο τετράδια να διορθώνει.
Το κάθε λάθος πόσο τον φουρκίζει!

Δουλεύει στο τραπέζι του σκυμμένος
αργά τη νύχτα, κάποτε ως τη μία.
Χαρά μέσα στην άχαρη ζωή του
ως τώρα δεν εγνώρισε καμία.

Στον ύπνο του κι εκεί δεν ησυχάζει.
Έρχονται και τον ζωνουν σαν δαιμόνοι
και χαχανίζουν γύρω στο κρεβάτι
Μαρία και Αφροδίτη και Αντιγόνη.