Σαν ήρθαν άμετροι οι οχτροί
το πήραν τ’ όμορφο καστρί.
Έσυραν σκλάβους νιούς και νιές,
πήραν κι ασήμια θημωνιές.

Κι ο οχτρός το Γιάννο αποθυμά,
μα εκειός στο σπίτι πολεμά,
γύρω τριγύρω έχουν ερτεί
μ’ αυτός αλάργα τους κρατεί.

Κοντά του η βάβω η Τασιά,
βάνει καινούργια φορεσιά
κι η νιά γυναίκα του η Μαρώ
κάνει στο `κόνισμα σταυρό
και τ’ άστρι η κόρη του η Αυγή
σκυμμένη κάνει προσευκή.

Σα φόρεσε τη φορεσιά,
του είπε η βάβω η Τασιά:

Άκου παιδί μου εσύ Γιαννιά,
μη μας ντροπιάσεις τη γενιά.
Έχεις γυναίκα που είναι νιά
κι έχεις κοπέλα παρανιά,
δώσε σε μας μια μαχαιριά
κι ύστερα βάλε μας φωτιά
και μες στην πρώτη την αυγή
πετάξου εσύ μες στη σφαγή.

Μάνα μου, δόσμου την ευχή.
Μ’ όλη μου, γιε μου την ψυχή,
αρκούδι να `βγεις το ταχύ!

Κατάστηθα τη μαχαιριά,
εδέχτηκι ύστερ’ η γριγιά.
Κι η νιά γυναίκα του η Μαρώ,
τον άσπρον έδωκε λαιμό
κάτ’ απ’ τα ολόξανθα μαλλιά,
κοντά στις δυο σειρές φλουριά.

Και μες στα χέρια η Αυγή κρατεί
την ολοδάκρυτη μορφή
και στη θερμή τη προσευκή
έφυγ’ η άσπρη της ψυχή.

Κι εκεί που σφάχτηκι η Τασιά
γίνηκε ύστερα εκκλησιά.
Κι εκεί που σφάχτηκι η Μαρώ
σταίνουν οι νιοί κι οι νιές χορό.
Κι εκεί που πλάγιασ’ η Αυγή,
πλήθος τα κρίνα έχουν βγει!