Ερχόμαστε απ’ το χθες σαν το πιο σπάνιο φίλιωμα,
στασιώτες του σήμερα, του χρόνου σας κλείδωμα,
παράκουοι κυνηγάμε το αύριο πριν το ξέκαμα,
καίμε το πορθμείο απ’ τα ωραία στο ξέχασμα.

Τραβάμε το χρόνο να βγει φως απ’ το χάλασμα,
καλούμε τους φυγόκοσμους ν’ απαντήσουν στο πλάνεμα
και κάθε παινάδι που οδηγεί στη λησμονιά
να μοιάζει σημάδι παλιό από σφεντονιά.

Μη βιαστείς να χαρείς, μη βιαστείς να τρομάξεις
στ’ απλωμένα τα λάθια της μικρής μας της φτιάξης
απ’ τα ξάστερα πίσω είν’ τα κρυφά τ’ αμαγάριστα·
όταν τα βρεις τραγούδησε τα και χάριστα.

Θα πάρει ένα χρόνο μη σε τρελάνει η αχορτασιά
χέριαζε τις στιγμές για να φεύγει η αστομωσιά
και μεσ’ το μεσοχείμωνο σαν τη γλυκομιλιά
θα δέσουν τα νιόβγαλτα δίπλα στα παλιά

Κι όπως κάθε φορά, πνιχτά η μεγαλόφωνα,
τα λάθια μας θ’ αγκαλιάζουν τα μικρόφωνα
χωρίς συμβουλές, χωρίς εγγυήσεις,
μα τούτη τη φορά αν πας δε θα γυρίσεις.