Λένε για μένα πως μικρός θα μπω μέσα στο χώμα
για μια γυναίκα δίμουρη που αγαπώ ακόμα

Λένε για μένα πως σεβντάς έκαψε την καρδιά μου
και θα με θάψουνε γαμπρό για χάρη σου κερά μου

Λένε για μένα αγάπη μου δεν άξιζα για σένα
και χαίρονται να τα θωρούν τα μάτια σου κλαμμένα

Λένε για μένα αγάπη μου μα λένε και για σένα
εγώ πονώ για σένανε μα σύ όχι για μένα

Ο πόνος ίδιος έμεινε τα χρόνια κι αν περάσαν
κι άλλοι αγάπη έχασαν όμως την ξεπεράσαν

Ο δυστυχής δε χαίρεται όντε γελούν οι άλλοι
οι πόνοι του απ’ τις χαρές παντά `ναι πιο μεγάλοι

Χρόνια πολλά μου εύχονται γιατί δεν το κατένε
πως δυστυχείς όπως εμέ άλλη ζωή δε θένε

Μέσα στον κήπο της χαράς ο δυστυχής δεν μπαίνει
γιατί η μοίρα του ποτέ πρόσκληση δεν του στέλνει

Σου εύχομαι χρόνια πολλά και νά `ναι ευτυχισμένα
κι αν βάλεις άλλον στην καρδιά νά `ναι καλλιά από μένα

Εμίσεψες και το κορμί τα μαύρα έχει φορέσει
και με ρωτούν μα ίντα να πω και λέω έτσα μ’ αρέσει

Τα μαύρα ρούχα τα φορούν όταν κανείς ποθάνει
μα και κορμί α'πού πονεί από σεβντά τα βάνει

Κι αν βάλω ρούχα πένθιμα πόνος πληγής δε γένει
μα τα φορώ να μη θωρούν το αίμα οντέ προβέρνει

Μαύρο πουλί κλαψιάρικο φύγε μακριά από μένα
μα όλα μου τα όνειρα τα είδα σκοτωμένα
Μα όλα μου τα όνειρα καιρό είναι θαμμένα

Και καστανές μα και ξανθιές απ’ την καρδιά περάσαν
στο πέρασμα μελαχρινής τα μάτια όμως κλάψαν

Μη μπεις αν μπεις στην εκκλησιά τσι πόρτες μου θα κλείσω
κι όταν συζύγους θα σας πουν εγώ θα ξεψυχήσω

Νύφη θα έρθω να σε δω κι εγώ στην εκκλησία
και δάκρυα αν δεις στα μάτια μου μην δώσεις σημασία

Όντε ποθάνω να μη'ρθεί νεκρό να με φιλήσει
για θα με φέρει στη ζωή κι απίς θα με αφήσει

Τα μάτια γιασεμί μου γύρνα τα αλλού όντε θα με κηδένε
να τα θυμούμαι δεν μπορώ πως τ’ άφησα να κλαίνε

Καλλιά στη γη μέσα νεκρός να λιώνω μες τον Άδη
παρά με ψεύτικα όνειρα πως θά `ρθεις κάποιο βράδυ

Καλλιά στη γη μέσα νεκρός να μην γρυκώ τον πόνο
παρά να ζω και να θωρώ πως μ’ απορρίπτεις μόνο

Πήρες το δρόμο τσι ζωής και μού `πες μόνη πάω
και δα γυρνάς και μου ζητάς ξανά να σ’ αγαπάω

Ποτότε που χωρίσαμε και μού `δωσες τη βέρα
για μένα πια σταμάτησε να ξημερώνει η μέρα

Στη χέρα δε μ’ απασχολεί τη βέρα κι αν τη βάλεις
μόλις σου πω πως σ’ αγαπώ για μιάς θα την εβγάλεις

Φως μου να πω πως σ’ αγαπώ τι νιώθω δεν το ξέρω
σίγουρο είναι μακριά πως φεύγεις κ'υποφέρω

Τράβα λοιπόν το δρόμο σου κι άσε μένα πίσω
μα εγώ θα βρω τη δύναμη μπροστά να συνεχίσω

Ο εγωισμός σου έκαμε τη σχέση μας κομμάτια
γι’ αυτό δεν έχεις δύναμη να με κοιτάς στα μάτια

Πιάσε μαχαίρι χτύπα με μη λυπηθείς το αίμα
σταλιά σταλιά το μάζευα από μικιό για σένα

Ω κακομοίρα μάνα μου εσύ κι α μοναχή σου
για μια γυναίκα δίμουρη να χάσεις το παιδί σου

Ω κακομοίρα μάνα μου τρεσόνι γιό τον έχεις
που θα σου τον σκοτώσουνε και δε θα τον κατέχεις

Μάνα θα πέσεις σε λιγμούς όταν θα ειδείς τον γιό σου
από αγάπη να πονεί και να ξεσπά ομπρός σου

Η αφορμή μια κοπελιά που μ’ έχει καταστρέψει
μάνα και πως θα γιατρευτώ που θύμα τσι έχω πέσει

Δυο λόγια μέσα απ’ την καρδιά παρηγοριά μου μόνο
θέλω να πάω να την βρω και να τσι πω με πόνο

Η τελετή του γάμου σου θα είναι σαν κηδεία
όλα θα είναι σκοτεινά μέσα στην εκκλησία

Δε σκέπτεσαι αγάπη μου τι λάθος πας να κάνεις
μα ενώ εμένα αγαπάς με άλλον βέρα βάνεις

Κοίτα τους καλεσμένους σου και θα με δεις κι εμένα
σε μια γωνιά θα βρύχνομαι με μάτια δακρυσμένα

Όσο κι αν θέλω δεν μπορώ να βγάλω απ’ το μυαλό μου
ότι εσύ παντρεύεσαι με φίλο καρδιακό μου

Είχες στο νου σου χωρισμό και μού `κανες μικρή μου
το μαύρο το πουκάμισο δώρο για τη γιορτή μου

Το μαύρο το πουκάμισο το `χω κι εγώ φορέσει
για μια γυναίκα δίμουρη που μ’ έχει καταστρέψει

Τα μαύρα στη ντουλάπα μου πληθαίνουνε κερά μου
απ’ όταν χωριστήκαμε κι έφυγες μακριά μου

Δεν τα φορώ για'πίδειξη ποτέ τα μαύρα ρούχα
μόνο γιατί χαθήκανε τα όνειρα πού `χα

Ψεύτικα ρούχα φόρεσες απ’ ούχουν μαύρο χρώμα
ψεύτικα κλαις για μένανε που λιώνω μες το χώμα

Ποια είσαι σύ που σαν Θεός τόλμησες να με κρίνεις
τίποτα είσαι και μηδέν κι ένα μηδέν θα μείνεις

Δε φταις εσύ που σ’ αγαπώ
Δε φταίει απού χωρίσαμε κι ευθύνες δεν τσι ρίχνω
φταίω εγώ που αγαπώ ότι σκουπίδι βρίχνω

Σ’ αγάπησα μα ίντονε από το Θεό γραμμένο
σωστό λουλούδι να σε δω σε περιβολι ξένο

Σκύλλα και πως κατίντησες το μπιστικό μου φίλο
βαρέθηκα καθημερνώς κουράγιο να του δίνω

Κερά μου, ένα εκατομμύριο σού `χω μετρήσει λάθη
εγώ αγάπη σού `δινα μα εσύ μονάχα πάθη

Για να μου πεις ευχαριστώ δε ζήτησα κανένα
ότι εγώ κι αν έκαμα το έκαμα για σένα

Για σένα απαρνήθηκα πατέρα αδέρφια μάνα
και δα που χάνω τη ζωή πνίγονται αυτοί στο κλάμα

Άμα θα δεις τη μάνα μου με μαύρο το μαντήλι
άμε και άναψε κρυφά στον τάφο μου καντήλι

Με κάλεσε στο γάμο της μού `ρχεται να γελάσω
που θέλει νά `μαι εγώ αυτός που θα τους διασκεδάσω

Με κάλεσε στο γάμο της τα βάνω με τη μοίρα
που θέλει νά `μαι εγώ αυτός που θα τους παίξω λύρα

Ήρθαν αγάπη μου γλυκιά και βάλανέ σου λόγια
αυτοί μονάχα θέλουνε να μας θωρούνε χώρια

Μην τους πιστεύεις μάτια μου μα ψέματα σου λένε
αυτοί μονάχα θέλουνε τα μάτια μας να κλαίνε

Κοπελιά μου, δεν το `ξερά πως η καρδιά πράγμα απαραίτητό `ναι
κι όταν θα πάψει να χτυπά το σώμα περιττό `ναι

Καρδιά μου κοίτα τα `κανες τα μερακλίκια σου όλα
κι έμεινες σαν την άνυδρη τη μαραμένη βιόλα

Καρδιά μου πως επίστεψες τα λόγια μιάς αγάπης
και όλα τα `καμες γι’ αυτήν αλλά καλά να πάθεις

Καρδιά μου καταστάλλαξε σε μιαν αγάπη μόνο
δεν εκουράστηκες να κλαις ση καθεμιάς τον πόνο;

Έχω μια κλούβα κάτασπρη και κάποσα αγία
κι ένα τρελό συγκρότημα έχω περιουσία