Δε με νοιάζει που τα πίνεις
και που νυχτοπερπατάς
ούτε κι αν χαράματα την πόρτα
πάλι μου χτυπάς.
Με πειράζει που μ’ αφήνεις
και που δεν τηλεφωνάς
τις φορές που λες νωρίς πως θά `ρθεις
και αλλού γυρνάς.

Και γεμίζω τα βαζάκια λουλουδάκια
βάζω αρώματα κι ανάβω τα κεράκια.

Τώρα που `χεις πια ξεμείνει
και δεν έχεις πού να πας
στη συγγνώμη το `χεις ρίξει
κι απ’ το σπίτι όλο περνάς.
Και μ’ αρέσει να σε βλέπω
νευρικά να περπατάς
κι όλο πια να λες το μέγα ψέμα
πως ξανά με αγαπάς.