Μην του τη βγεις του έρωτα
γιατί θα σ’ τη φυλάει.
Θα σε κερνάει ανέρωτα
κι έτσι θα σε μεθάει.

Αυτός ο κόσμος που γελά
την ώρα που πεθαίνεις,
έτσι έχει μάθει ν’ αγαπάει.
Γιατί τον αποπαίρνεις;

Παίξε, μωρό μου, το χαρτί
που η στιγμή το απαιτεί
κι άφησε το αύριο σ’ αυτούς
που παριστάνουν τους θεούς.

Μην του τη βγεις του έρωτα
γιατί θα σου τη φέρει.
Θα ’ναι το σώμα σου εδώ,
μα η ψυχή, ποιος ξέρει;

Της νύχτας τ’ αδιέξοδα
διέξοδο δεν βγάζουν.
Για της καρδιάς τα έξοδα
τα έσοδα δε φτάνουν.

Παίξε, μωρό μου, το χαρτί
που η στιγμή το απαιτεί
κι άφησε το αύριο σ’ αυτούς
που παριστάνουν τους θεούς.