Πάει και τούτη η άνοιξη
δεν ήλθαν τα αηδόνια,
έκαψ’ ο Μάρτης την ροδιά
κι ο Απρίλης την βιγόνια.

Βερικοκιά δεν άνθισε
δεν ήλθε καλοκαίρι,
κι εγώ που σε περίμενα
μου `λθες με άδειο χέρι.

Με τρώει ο νόστος τη ζωή
και την ψυχή μου η νύστα,
ούτε για δω, ούτε για κει
πατρίδα καληνύχτα.

Μάρτη με εξαπάτησες
κι άνθισε η καρδιά μου
κι ως να γελάσω από χαρά
μ’ έκοψες τα φτερά μου.