Οι κεραυνοί την πόρτα μας χτυπούν
κι εσύ μου ταξιδεύεις
Φεύγεις για κει που οι άνθρωποι ξεχνούν
στιγμή στιγμή αλαργεύεις

Ήσουνα παιδί, ουρανός,
κι όμως πας στη λησμονιά
Κι είμαι ένα κλαρί που θρηνεί στον αγέρα
Έρημο πουλί στην παγωνιά

Τα γελαστά τα μάτια σου κλειστά
κι εγώ σε νανουρίζω
Σκύβω στα χείλια σου τα σφαλιστά
με δάκρυα τα ποτίζω