Γιατί να νομίζεις πως πια δεν υπάρχει
κόσμος αλλιώτικος από αυτόν
που, όταν σε βλέπει, αστεία γελάει
και σε κατακρίνει σαν να `σαι εχθρός.

Έκλαιγες στα όνειρά σου
ψάχνοντας σταγόνα τη χαρά.
Νόμιζες πως κάποτε θα σβήσει
ο κόσμος τα δικά σου ιδανικά.

Κοίτα κι απ’ τις δυο μεριές.
Μη νομίζεις οι καρδιές του κόσμου
θα `ναι πάντοτε κλειστές.
Κοίτα κι απ’ τις δυο μεριές.

Με μάτια κλαμένα κοιτούσες τον κόσμο
γιατί, δε με πίστευες πως θα `ρθει ξανά
μια μέρα καινούργια, που εσένα οι ανθρώποι
θα δίνουν, απλόχερα, αυτό που ζητάς.