Τα δέντρα του δρόμου αλλάζουν,
θλιμμένα, στα κίτρινα, μοιάζουν.
Φθινόπωρο πάλι και φέτος,
χρόνων δέκα έγιν’ ο Πέτρος.

Περίμενε κόσμε και φτάνω,
χαρά κι ευτυχία να πάρω.
Περίμενε, έρχομαι, νά `μαι,
κοσμάκη στην τσέπη σε βάζω.

Ο κούκος απ’ έξω φωνάζει,
ο Πέτρος «Φαντάζιο» διαβάζει.
«Αυτός ο Μικ Τζάγκερ σπουδαίος,
μα νυχτώνει και εγώ είμαι νέος».

Φθινόπωρο πάλι και φέτος,
χρόνων είκοσι έγιν’ ο Πέτρος.
Κι ακούει, σαν μπαίνει, στην πόρτα,
«παιδί μου, χτύπα μας πρώτα».