Είπα να ξεχάσω όσα έζησα
δε μ’ αφήνει η νύχτα όμως να ’μαι μόνη μου
πάντα μου θυμίζει όσα έχασα
και γυρνά την πλάτη στη συγγνώμη μου

Κι άλλο δάκρυ μες τα μάτια έκλεισα
ήρθε η νύχτα πάλι όμως και το ζήτησε
μέσα σ’ ένα τίποτα το έκρυψα
κι ότι με πονούσε ξαναγύρισε

Μου φωνάζουν κάθε βράδυ και αρνούμαι
μα το ξημέρωμα πικρά το μετανιώνω
δεμένος σε κατάρτι προσποιούμαι
πως δεν ακούω κρυφές φωνές
πως δεν αντέχω άλλες πληγές
γιατί δεν έχω εφτά ζωές
κι εκεί τελειώνω

Ήρθε το σκοτάδι και μου μίλησε
να κρυφτώ Δεν μπόρεσα απ’ τις θυσίες μου
λόγια που με πίκραναν ψιθύρισε
κι έκλεισα τα αυτιά στις αμαρτίες μου