Όλα τ’ αστέρια δεν αντέχουν ουρανό
σβήνουνε μόνα τους μ’ ευχές το μεσονύχτι
όλες οι σκέψεις δε χωρούν σ’ ένα πανό
γίνονται όνειρα και πιάνονται στο δίχτυ

Όλες οι λέξεις δεν πεθαίνουν στη σιωπή
χείλη που γράψανε φιλιά δεν ξεθωριάζουν
όσοι δε ζήσανε αρκούνται στα γιατί
καρδιές που ξόφλησαν στη μοναξιά αγιάζουν

Και ’μεις σε μια τρέλα
τα όρια σπάμε
αγκαλιά
τώρα έλα
για μας δεν υπάρχουν κελιά