Όλα περνούν
σα διαβατάρικα πουλιά
η λύπη κι η χαρά μια δρασκελιά
κι εγώ ένας δρόμος
που ζητάει τα βήματά σου
και έχει χαραγμένο το όνομά σου

Ο χρόνος άλογο με γυρισμένα πέταλα
το παρελθόν μας δείχνοντας
τραβάει στο μέλλον
να `ναι ο δρόμος σου
στρωμένος ροδοπέταλα
και η ματιά σου ήλιος ανατέλλων

Κόκκινα σύννεφα
στην άκρη τ’ ουρανού
μιλώ με τις σκιές του δειλινού
μες στο μυαλό μου
ένα πέλαγο αφρισμένο
στου τραγουδιού
το σκάφανδρο ανασαίνω