Καθώς περνάει ο καιρός κι οι αντοχές τελειώνουν,
τα λουλούδια της ψυχής απ’ τα δόντια μου ματώνουν.
Οι νύχτες κόπηκαν στα δυο και γίνανε ξενύχτια
για τα παιδιά, για τη ζωή, για μια κακιά συνήθεια.

Όλα μοιάζουν ανίκητα, όλα μοιάζουν βουνό
και με πιάνει παράπονο και ξερνάω θυμό.
Όλα μοιάζουν ανίκητα, όλα μοιάζουν βουνό,
μα εγώ έχω μες στο κεφάλι μου καθαρό ουρανό.

Όλη τη μέρα στη δουλειά με το μυαλό γεμάτο
οι ώρες λίγες φαίνονται κι ο κόσμος άνω κάτω.
Δεν ξέρω αν διάλεξα σωστά το δρόμο που έχω πάρει
τι έχασα, τι κέρδισα κι αν ήμουν παλληκάρι;..