Ατόφιο μάλαμα, φίνο ασήμι
της γης τα χρώματα και το νερό,
όλα τα φέρνεις στα σπλάχνα σου μνήμη,
κορφολογώντας τον άδειο καιρό...

Και την αγάπη που είχες διαλέξει
ήταν γιατ’ ήθελες ν’ αγαπηθείς,
ένας περίπατος δίχως μια λέξη
κι ελάφι λεύτερο τα όσα ποθείς...

Όταν θα φύγω θα `ρθουν άλλα βράδια,
άλλες αγάπες και άλλες χαρές,
θα τους μιλάς με την ίδια ευφράδεια,
θα με θυμάσαι και κάποιες φορές.

Τώρα στο μαύρο μετάξι σαλτάρω
νύχτα, αφού δε με ψάχνει κανείς.
Τώρα όποιο δρόμο θελήσω να πάρω,
δε θα πονώ ούτε εσύ θα πονείς...

Τι το ταξίδι μας κι αν δε θα γίνει
κι είναι ο καθ’ ένας μας εδώ ή εκεί
θα κυνηγούμε την ίδια Σελήνη,
στην Ιρλανδία ή στην Αφρική.