Μέσα μου φλόγα αναμμένη τρέμει,
λες και φυσούνε ξαφνικοί ανέμοι.
Πριν ανατείλει ο ήλιος της θα δύσει,
έχει η καρδιά μου χρόνια να μιλήσει.

Μες στη βαθιά, βαθιά της νύχτα τη νωπή,
ο πόνος σαν την αστραπή, την αστραπή.
Λες και ποτέ δεν έχω αγαπήσει,
ενώ η αγάπη είναι η μόνη λύση!

Σαν μια παλίρροια μαγική γυρεύει
απ’το βυθό στον ουρανό ν’ ανέβει
κι αυτά που θα ’θελα να σου `χω πει
τα κρύβει πάντα μια γλυκιά σιωπή.