Τόσα παιδάκια κλείστηκαν εδώ
γενναία μάτια που σπαθίζαν τον λυγμό,
τόσες καρδούλες νέες τρυφερές
ματώσανε πάνω σε τοίχους και στοές.

Λεωφορεία και σιδερικά
στους δρόμους τρέχαν, τρέχαν βιαστικά,
η λεωφόρος γέμισε φωνές
σίδερα λιώναν στων ερώτων τις φωτιές.

Τα γέρικα κοράκια τα γαμψά
ταμένα σ’ άθλιου κορμιού τη μυρωδιά
σκανδαλισμένα απ’ την αντηλιά
πατήσαν την σκανδάλη του φονιά.

Τους τρόμαξε η χάρη του τρελού
του έρωτα, του ολοζόντανου παλμού
και ξαμολύσαν όλα τα σκυλιά
να φάνε σάρκα τρυφερή που ευωδά.

Τώρα σας κάναν σύμβολο κι αυτοί
τώρα γνήκατε μνημείο και γιορτή
στα ονόματά σας σέρνονται οι σκιές
και κρεμαστήκανε σημαίες στις αυλές.

Ποιος όμως όταν θα `ρθει η στιγμή
θα αλλάξει την δική του τη ζωή
για μιαν αλήθεια και μια προσμονή
για την απόφαση που πήρε η αστραπή.