Άκου του καημού το μαντολίνο
πώς σπαράζει μέσα απ’ τις χορδές
Δώρο η ψυχή μου, στη δίνω
φτάνει να σε βλέπω να μην κλαις

Να `τανε στο χέρι μου και μόνο
θα ξεμπέρδευες με μιας
θα `ριχνα στη θάλασσα τον πόνο
με το γέλιο να ξυπνάς

Άκου του καημού το μαντολίνο
εύκολα που αλλάζει το σκοπό
σαν τραγούδι μέσα μου σε κλείνω
παίζω με τις λέξεις σου και ζω