Σ’ άναψα τ’ άστρα για κερί
το πρόσωπό σου να φανεί,
η φωτογραφία σου να βγει,
αν με θυμάσαι ακόμα.

Τι τα κρατάει, πες μου, τι,
τα όνειρα νυχτωμένα;
Ποιος σε κοιτάζει, πες μου, ποιος;
Αχ, μάτια μου θλιμμένα...

Σ’ άναψα τ’ άστρα για κερί
να δω ξανά να μου γελάς
τώρα που γίνεσαι βοριάς
και μαστιγώνεις την ψυχή...