Παιγνίδι μας εφαίνεται, `τό δούμε φουσκωμένη
από μακρά τη θάλασσα, κι άγρια, και θυμωμένη,
με κύματα άσπρα και θολά, βρυγιά ανακατωμένα,
και τα χαράκια όντε κτυπούν κι αφρίζουν ένα-ν ένα.

Κ’ εκείνους τσ’ ανακατωμούς και ταραχές γρικούμε,
και δίχως φόβο από μακρά, γελώντας τσι θωρούμε.
Mα κείνος που στα βάθη της είναι και κιντυνεύγει,
και να γλιτώσει απ’ τη σκληρά, ξετρέχει και γυρεύγει,
αυτός κατέχει να σου πει κι απόκριση να δώσει,
ίντά'ναι ο φόβος του γιαλού, αν είναι και γλιτώσει,

και των κυμάτω’ ο πόλεμος, και των ανέμω’ η μάχη.
Kαι δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α’ δεν του λάχει

Ο έρωτας στέκει ανάδια μου και τ’ άρματα μου δείχνει,
βαστά φωτιά κι αναλαμπή, κι απάνω μου τη ρίχνει.
Kαι δεν κατέχω ίντα να πω, κ’ ίντα ν’ αποφασίσω,
τίνος να κάμω θέλημα, και πάλι ποιου ν’ αφήσω.

Φόβος και Πόθος πολεμά, κ’ εγώ'μαι το σημάδι,
και δεν μπορώ τούτα τα δυο να τα συβάσω ομάδι
Κριτή μ’ εβάλαν και τα δυο, κι απόφαση γυρεύγουν,
πολλά με βασανίζουσιν, πολλά με κιντυνεύγουν.

H αγάπη στέκει ανάδια μου κι άδικα τυραννά με,
μ’ άρματα φοβερίζει με, και με φωτιά κεντά με•
με το ξιφάρι μού μιλεί, με τη σαΐτα λέγει,
το δίκιο τση μ’ αναλαμπή και φλόγα το γυρεύγει.

Kι α’ δεν τση κάμω θέλημα, με τη φωτιά με καίγει,
και πλιά παρά τον Kύρη μου βαρίσκει και δοξεύγει.
Kι ως βουληθώ, στον πόλεμον οπού'μαι, να νικήσω,
τέσσερα ζάλα κάνω ομπρός, κι οκτώ γιαγέρνω οπίσω.

Σφαίνει όπου πει κι οι λογισμοί τ’ αθρώπου δε γροικούνται
γιατί με δίχως εμιλιά στο πρόσωπο θωρούνται
Ας πάσκει πούρι όσο μπορεί άθρωπος να τα χώνει,
τ’ αμάτι και το πρόσωπο όλα τα φανερώνει.