Ο δικός μου Θεός
δε μυρίζει λιβάνι,
δεν φοράει στεφάνι
κι έχει μαύρα μαλλιά.

Στέκει φάρος λευκός
στο μικρό μου λιμάνι
λούζει φως το κορμί μου
και με παίρνει αγκαλιά.

Ο δικός μου Θεός
δε χωράει σε εικόνες,
δε χωράει σε κανόνες,
δεν φοράει χρυσά.

Είν’ το φέγγος του μόνο
που φωτίζει χειμώνες
η ζεστή του ανάσα
όταν έξω φυσά.

Ο δικός μου Θεός
έχει κάρβουνα μάτια
και δυο ολόλευκα άτια
με αγγέλων φτερά.

Αν τη νύχτα κοιτάξεις
του ουρανού τα σημάδια
θα μας δεις να πετάμε
με τα χέρια ανοιχτά.

Ο δικός μου Θεός
αγαπάει το γέλιο,
αγαπάει το χρώμα,
αγαπάει τη βροχή.

Τόνε βρίσκω στη θάλασσα,
στης βροχής τη σταγόνα.
Τόνε ψάχνω σε σένα
που έχεις χρόνια χαθεί...