Μοιάζω πια με ακροβάτη στο κενό,
οι γκρίζες μέρες μόνιμό μου σκηνικό...
Οι φίλοι λένε "προχώρα,
ξέχνα την τώρα!"
Όμως η καρδιά προσπερνάει με φόρα
κάθε μου ώρα
και όλο σε ζητά...

Μου `χει μείνει μόνο ένα "σ’ αγαπώ"
και μ’ αυτό θα έρθω να σε βρω...
Νόημα δεν έχει την αλήθεια ν’ αρνηθώ.
Να σε ξεπεράσω δεν μπορώ, δεν μπορώ...

Σκέφτομαι το χτες και τις καλές στιγμές.
Οι νύχτες μας φωτιές που `μειναν ζωντανές.
Και ας μου λένε "προχώρα.
ξέχνα την τώρα!",
δε με νοιάζει πια,
γιατί είναι ανηφόρα η κάθε ώρα
που είσαι μακριά...