Με τις σκέψεις μου βαδίζω σε μια πόλη θυμωμένη
ότι γράφτηκε στους τοίχους ειν’ εκεί και περιμένει
Κάποιος μπήκε στο βαγόνι και ζητάει σωτηρία
κι εγώ κρύβομαι στο πλήθος που ζητά μια ευκαιρία

Έλα λίγο να φωτίσεις
των ματιών μου το σκοτάδι
Έλα λίγο να θυμίσεις
τη ζωή αυτό το βράδυ
Κράτησέ με μη χαθούμε
όλα γύρω μας αλλάζουν
Πες μου πως θα μοιραστούμε
όλα αυτά που μας τρομάζουν

Έναν ξένο που κοιμάται θα σκεπάω με συγγνώμη
Κι ένα σπίτι που λυπάται θα νοικιάζεται ακόμη
Δυο γυναίκες στην οθόνη που γελούν με υστερία
είναι τόσες οι εικόνες που δεν έχουν σημασία