Τα γκρέμισες τα όνειρά μου όλα μονομιάς,
και μες στο χώμα πεταμένα τα σέρνει σαν βοριάς
το δικό σου ψέμα.

Πόσες φορές για χατίρι σου δεν έκλαψα,
πόσες φορές δε με είπανε τρελό.
Πόσες φορές στον κάτηφορο που έφτασα
με κοίταζες όλο να κατρακυλώ
και ακόμα να παρακαλώ
για τον έρωτά σου.

Πώς μπόρεσες μετά απ’ όσα ζήσαμε μαζί,
χωρίς να βγάλεις ένα δάκρυ, ολόκληρη ζωή
να πετάς στην άκρη;

Πόσες φορές για χατίρι σου δεν έκλαψα,
πόσες φορές δε με είπανε τρελό.
Πόσες φορές στον κάτηφορο που έφτασα
με κοίταζες όλο να κατρακυλώ
και ακόμα να παρακαλώ
για τον έρωτά σου.