Της Αλεξάνδρας το βουνό, κανείς δεν τ’ ανεβαίνει
κι η κόρη οπού τ’ αϊνέβαινε πλέκοντας το γαϊτάνι
πλέκοντας κι αργοπλέκοντας και σιγοτραγουδώντας.
Κι ο χρυσικός αγνάντευε από το παραθύρι.
Αυτού σου στέλνω κόρη μου, ένα σκαρδί μετάξι
να φκιάσεις μπούλιες δώδεκα και πέντε φουστανέλες
κι αν ξαπομείνει τίποτα, φκειάσ’ τηνε σιρεβέτα
κι η σιρεβέτα να’ ν’ τρανή, να `χει σαράντα φούντες.