Είναι βαρύ το δάκρυ, στης λησμονιάς την άκρη
μάτια μου μη φοβηθείς.
Παράδεισο να βρούμε, απόγευμα να πιούμε
άνθος μου μη μαραθείς.

Στα χέρια σου άπλωσες τα δικά μου
χάραμα εσύ άγγιξες τα φτερά μου
στο πουθενά αμέθυστος ο χρόνος
σαν προσευχή που ψυθιρίζεις μόνος.

Όλος ο κόσμος γίνε και στη φωτιά μου μείνε
άσημος και ποιητής.
Σ’ άστρο κρασί να φέρεις, τα μυστικά που ξέρεις
μάτια μου μην τ’ αρνηθείς.

Στα χέρια σου άπλωσες τα δικά μου
χάραμα εσύ άγγιξες τα φτερά μου
στο πουθενά αμέθυστος ο χρόνος
σαν προσευχή που ψυθιρίζεις μόνος.