Αύγουστος πάλι χάραξε, άνθρωποι γύρω μου περνάνε
και ταξιδεύουν στου καπνού τη ζάλη και γελάνε
η νύχτα για παρέα μου, καράβι ένα φεγγάρι
και μιας φυγής η θάλασσα σ’ ένα άδειο μαξιλάρι.

Μα έλα και πες μου πώς αγαπάνε
όσοι τα όνειρά τους δεν τα ζουν
αυτοί που πάντα πληγώνονται στο τέλος
και ψεύτικα χαμογελούν.

Αύγουστος πάλι χάραξε, φωτιά και μια κιθάρα
παιδιά μαθαίνουν τη ζωή στα πρώτα τους τσιγάρα
σε ένα παγκάκι ξέμεινα, φοβάμαι μη με δούνε
να λησμωνώ όσα πέρασαν και εκείνα που θα `ρθούνε.

Μα έλα και πες μου πώς αγαπάνε
όσοι τα όνειρά τους δεν τα ζουν
αυτοί που πάντα πληγώνονται στο τέλος
και ψεύτικα χαμογελούν.

Έλα και πες μου πώς ξαναγαπάνε...