Είναι απόψε μια από εκείνες τις βραδιές
που σκοτεινιάζει πιο πολύ, που βρέχει κι ας μη βρέχει.
Οι υποσχέσεις όλες γίναν απειλές
και έναν ίσκιο να σταθώ, ετούτη η γη δεν έχει.

Μαχαίρι η σκέψη, κόβει κι απ’ τις δυο μεριές
και την αλήθεια είδα απ’ το παράθυρο να πέφτει.
όλοι οι δρόμοι γίνανε ανηφοριές
κι όσοι για φίλο μ’ είχανε, φονιά με λεν και κλέφτη .

Κι είναι απόψε που θυμάμαι πιο πολύ
το φωτεινό το πρόσωπο, το δροσερό το γέλιο
και κάθε λέξη που μας χώρισε πικρή,
με το γλυκό το σ’ αγαπώ να την αλλάξω θέλω.