Λυπήσου εκείνους που πονούν
βουβά κι ανώφελα για κάτι
και παίρνουν για να λησμονούν
της ζωής κάποιο άθλιο μονοπάτι.

Λυπήσου αυτούς που έχουν χαθεί
μες στη θλιμμένη ύπαρξή μας
κι έγιναν αίνιγμα βαθύ
μια και δεν είναι μεταξύ μας.

Κι αυτόν κι αυτόν που αναπολεί
τα περασμένα του λυπήσου
μα όμως ακόμα πιο πολύ
τις ώρες της βαθιάς σιωπής σου.

Λυπήσου αυτούς που μια φορά
με φτερά ζούσαν και τα χάνουν
και δεν τους μένει άλλη χαρά
παρά η χαρά πως θα πεθάνουν.