Απλώνω την περπατησιά, στο χάος του απείρου
Όπως... ελευθερώνεται το φεγγαρόφωτο,
στης θάλασσας το ύψος...

Και επιτέλους
Απομακρύνομαι από τον θόρυβο που προκαλεί,
στο άδεια σήμερα,
ο αχός των ανθρώπων...
Και προσπαθώ, αλήθεια με το μέσα μου παλεύω...
Να αλλάξω προσπαθώ
Έστω λίγο καλλίτερος να γίνω, σαν το καθάριο αγνό φως...
Σαν το παιχνίδισμα των αστεριών στο λυκαυγές
Κάτι να μείνει πίσω μου, αμόλυντο μες στην απλότητά του.
Να είναι με το σύμπαν κουρδισμένο...
Να είναι καλό,
σαν όρκος σε παιδί
Αληθινό να στέκεται σαν Τέλος...