Αυτός που μόνος προχωρά
το δρόμο του κι αντέχει
κοιτάζει γύρω τα ξερά
και μες το νου του βρέχει.

Μαζεύει διάφανο νερό
τη στέρνα του γεμίζει
και μ’ ένα τάσι πορφυρό
τη θάλασσα δροσίζει.

Δελφούς, Μαντείο, Αττική
γυρίζει και μου γράφει
κερδίζει όποιος νικηθεί
στου έρωτα τη μάχη.

Αυτός που ξέρει να μιλά
σωπαίνει για βδομάδες
στα δύσκολα χαμογελά
και γράφει δυο αράδες.