Δεν ήξερα πως η τροφή
τον άνθρωπο δε σώζει,
αυτή που δίνει η λογική,
μπορεί να τον σκοτώσει.

Τώρα
όλα γκρεμίζονται με φόρα
αλλά ανασταίνονται σε μία ώρα.

Δεν ήξερα πως η βροχή
που νιώθω να με πλένει,
είν’ η δική σου η μορφή
που τόσο με χορταίνει και
μ’ αρρωσταίνει,
στα δυο σου μάτια με πηγαίνει.

Σαν ακροβάτης προσπαθώ
με γόνατα κομμένα,
να ισορροπήσω στη φθαρμένη γραμμή.

Που έχει από τη μια εσένα
κι από την άλλη ό,τι σε παίρνει από μένα.