Πίνω.
Το μαύρο μου γάλα, το πίνω,
σταγόνα να πάει δεν αφήνω
χαμένη και φάσκελα δίνω,
σε όποιον χαμένο με πει.

Κι ο κόσμος γίνεται φίλος μου πάλι
κι εγώ μικρό παιδί σ’ ένα μπουκάλι.
Πάλι.

Πίνω.
Το γάλα μου όλο το πίνω,
τους κόμπους του κόσμου δε λύνω,
τους κόβω και λέω να γίνω,
αθάνατος μες στους θνητούς.

Κι ο Χάρος έρχεται και φεύγει πάλι,
με βρίσκει πάντοτε χωρίς κεφάλι.
Πάλι.

Πίνω.
Το μαύρο μου γάλα, το πίνω,
αν θέλεις λιγάκι σου δίνω.
Ποιος είμαι εγώ να σε κρίνω;
Ποιος είσαι στ’ αλήθεια κι εσύ.