Σαν κάστανο γλυκό, κλεμμένο από το βάζο
λερώνει η ψυχή τα παιδικά σου χείλη
κι εγώ που καρτερώ το δίκιο και το άγιο
σκουπίζω το λεκέ που η ζωή αφήνει.

Σαν άλικο φιλί, σιρόπι από αγάπη,
φωλιάζει η σιωπή στα καστανά σου μάτια
κι εγώ τα κυνηγώ με πείσμα και γινάτι,
να σπάσω του καιρού τα άδικα κομμάτια.

Σαν κέρασμα η ζωή σε κρύσταλλο πιατάκι,
μια καλημέρα κεντητή σε ξύλινη κορνίζα,
κανέλα και ρακή και δυόσμου κλωναράκι,
αρώματα παλιά που μοιάζουν με ελπίδα