Νιώθω πάλι εγκλωβισμένη
Και σηκώνομαι να φύγω διαλυμένη.
Τα κλειδιά μου και μια τσάντα
Φεύγω λέω από μέσα μου για πάντα...

Μπαίνω στ’ αυτοκίνητό μου
Και στο κάθισμα πετάω το κινητό μου.
Νευρικά πατάω γκάζι,
Σε θυμάμαι κι η καρδιά φαρμάκι στάζει...

Σταματάω στο φανάρι
Και ματώνει της ψυχής μου το φεγγάρι.
Σβήνω τη μεγάλη σκάλα,
Ας γινόταν να μ’ αγάπαγες μια στάλα.

Βάζω πρώτη και μαρσάρω,
Παραλίγο με ένα βλάκα να τρακάρω.
Αγκαλιάζω το τιμόνι
Δεν αντέχω άλλο πλέον να `μαι μόνη...

Δε μ’ αγαπάς, την ψυχή μου σκορπάς
Με χτυπάς και σε χίλια κομμάτια με σπας!
Με απειλείς και όλο με προκαλείς,
Με σημαδεύεις και με πυροβολείς!

Νύχτα είναι, θα περάσει.
Η καρδιά μου όμως νιώθω πως θα σπάσει.
Οδηγώ και απ’ το καθρέφτη
Η ματιά μου πάνω στη μορφή σου πέφτει...

Βγάζω αλάρμ, κάνω στην άκρη
Και αγωνίζομαι να πνίξω ένα δάκρυ,
Σαν εμένα τη φιλούσες
Τη στιγμή που από το πλάι μου περνούσες...

Δε μ’ αγαπάς, την ψυχή μου σκορπάς,
Με χτυπάς και σε χίλια κομμάτια με σπας!
Με απειλείς και όλο με προκαλείς,
Με σημαδεύεις και με πυροβολείς!

Άσε με, μες τη τρέλα μου άσε με!
Τώρα φεύγω και ψάξε με!
Κι αν μπορείς, έλα πιάσε με!..