Στην αυλή σου, φούντωσε
μια γαρυφαλλιά,
γέρναν τα γαρύφαλλα
πάνω στα σκαλιά.

Όλοι την τριγύριζαν
και τη μοσχομύριζαν
και μεγάλωνε, στη γλάστρα,
με τον ήλιο και με τ’ άστρα.

Δώσ’ μου τα χειλάκια σου,
τα γαρυφαλλάκια σου,
δώσ’ μου τα, να τα φιλήσω,
στην καρδιά μου να τα κλείσω.

Στόλιζε κι ομόρφαινε
όλη την αυλή
και για τα μπουμπούκια της
στέναζαν πολλοί.

Ένας νιος εστάθηκε
και μ’ αυτήν τρελλάθηκε,
θαύμασε την ομορφιά της
κι έσκυψε, απαλά, κοντά της.

Δώσ’ μου τα χειλάκια σου,
τα γαρυφαλλάκια σου,
δώσ’ μου τα, να τα φιλήσω,
στην καρδιά μου να τα κλείσω.

Μα το νιο ξεμυάλισε
μια τριανταφυλλιά
και μονάχη απόμεινε
η γαρυφαλλιά.

Σαν εκείνη χάθηκε,
έγειρε, μαράθηκε,
κι όλο κρυφοαναστενάζει
και γαρύφαλλα δεν βγάζει.