Στους φίλους λες πως είμαι πορωμένος,
μαζί σου ότι είμαι τελειωμένος,
πως μ’ έδιωξες γιατ’ ήμουνα φορτίο,
ξυπνούσα και ανέπνεα για δύο.

Δε λύγισα, δε μίλησα,
μ’ οργή και αγανάκτηση πλημμύρισα.

Παραλίγο να σ’ ερωτευτώ, μα σώθηκα,
λίγο πριν μαζί σου τρελλαθώ, προδόθηκα,
παραλίγο να σ’ ερωτευτώ,
Θεέ μου, πόσο θα `θελα ένα ψέμα να σου πω.

Δε μ’ άγγιξες κι ας πέρασες,
ούτε που με σημάδεψες,
δε μ’ άγγιξες, δεν μ’ ένοιαξες,
γι’ αυτό, προχώρα όπως θες.

Στους φίλους λες πως είμαι κολλημένος,
σε κάθε βλέμμα σου φυλακισμένος,
παιδάκι στης καρδιάς σου το σχολείο,
για σένα πως θα έγραφα βιβλίο.

Δε λύγισα, δε μίλησα,
μ’ οργή και αγανάκτηση πλημμύρισα.

Παραλίγο να σ’ ερωτευτώ, μα σώθηκα,
λίγο πριν μαζί σου τρελλαθώ, προδόθηκα,
παραλίγο να σ’ ερωτευτώ,
Θεέ μου, πόσο θα `θελα ένα ψέμα να σου πω.

Δε μ’ άγγιξες κι ας πέρασες,
ούτε που με σημάδεψες,
δε μ’ άγγιξες, δεν μ’ ένοιαξες,
γι’ αυτό, προχώρα όπως θες.