Πάντα κοίταζες τα τρένα που περνούσαν
και τ’ απόβραδα μιλούσες με τ’ αστέρια.
Τόσοι δρόμοι τη ζωή σου την κρατούσαν
σε μια πόλη που δεν έχει καλοκαίρια.

Τα καλοκαίρια που δε γνώρισες ακόμα
μέσα στον ήλιο των νησιών και την αρμύρα
τα ονειρεύεσαι στο ίδιο πάντα στρώμα
όταν πλαγιάζεις με την ίδια σου τη μοίρα.
Τα καλοκαίρια.

Χρόνια πέρασαν κι ακόμα περιμένεις
στα παλιά της ερημιάς σου τα λημέρια.
Σ’ είδα πάλι λίγο λίγο να πεθαίνεις
σε μια πόλη που δεν έχει καλοκαίρια.

Τα καλοκαίρια που δε γνώρισες ακόμα
μέσα στον ήλιο των νησιών και την αρμύρα
τα ονειρεύεσαι στο ίδιο πάντα στρώμα
όταν πλαγιάζεις με την ίδια σου τη μοίρα.
Τα καλοκαίρια που δε γνώρισες ακόμα.