Η ξενιτειά, η ξενιτειά, η ξενιτειά
αγριοπερίστερο σε ξόβεργα πιασμένο
με βάρδιες να ραμφίζει το κορμί της πατρίδας
και το μικρό σου δάχτυλο
το χιλιοφιλημένο
πουλί ξενιτεμένο.

Αχ, ξενιτειά
μαντήλι λερωμένο
απ’ της πατρίδας το λυγμό
σε είδα πάλι μουσκεμένο,
στα σύνορα δεμένο.

Ξέφραγη στους ανέμους
η όμορφη φωλιά σου
και μπαινοβγαίνουν κυνηγοί,
λαβώνουν τα φτερά σου
και κάθε νέα χαραυγή
φυγή μυρίζουν τα μαλλιά σου.