Σε είδα που κυλούσες
μες το πυκνοφυτεμένο αυλάκι
κατεβαίνοντας
απ’ τις πηγές της νιότης σου
κι έπλεξα
με τα δάχτυλά μου βιαστικά
κάτι σαν δίχτυ
σαν ιστό
ξέρεις ακόμη κι αν ξεγλιστρούσες κι έφευγες
θα ταν για μένα αρκετό
να ξέμεναν λίγες σταγόνες
μα όχι, όχι για να πιω, ίσα ίσα
να μου υγράνουν τα χείλη

Και το μεν πλέγμα πρόθυμο
οι ενώσεις όμως των δακτύλων
απ’ την πολλή μακροημέρευση
είχαν κενά μεγάλα
όσο των βράχων οι θαλασσινές σπηλιές

Και δε σε γνώρισα
ούτε κι εσύ με γνώρισες