Δεν είναι αυτή η πόλη που μεγάλωσα
Δεν είναι αυτή η χώρα που σ’ αντάμωσα
Μονάχα εσύ έχεις μείνει εσύ

Δεν είναι η αγάπη αυτή που κάποτε ήξερες
Δεν είναι αυτές των φίλων μας οι χίμαιρες
Κι οι πιο καλοί έχουν πια κλειστεί

Θα δούμε από τα γκέτο να `ρθουν τα όνειρα
Σαν ένα ουράνιο τόξο μες στ’ απόνερα
Ή, ένα αυλάκι θαλασσί

Κοιμήθηκαν τα γκέτο κι ονειρεύονται
Και μιαν οσμή από βενζίνη γεύονται
Γαλέρες που ίπτανται οι πόλεις με κουπιά
Κατάφωτες από στουπιά

Δεν είναι αυτοί οι δρόμοι που βαδίσαμε
Μα κάτω από τα βήματά σου ανθίσανε
Κι έχει ένα φόβο η ψυχή

Της πρώτης νιότης μην κριθούν τα όνειρα
Σαν τη στερνή στιγνή σεμνού αυτόχειρα
Που διάλεξε να ξεχαστεί