Πόσον ήσυχα κοιμάται και η θάλασσα κι η γη,
εις τα δάση μας πλανάται, μαυροφόρα σιγή.

Σιγανή και μυρωμένη, του βουνού
και με τ’ άστρα στολισμένοι, ειν’ οι θόλοι τ’ ουρανού.

Εκοιμήθηκε τ’ αηδόνι, στου ανθού την αγκαλιά
και το πετροχελιδόνι χτίζει τη φωλιά.