Κι ας μουγκρίζει απ’ το βράδυ ως το πρωί
η αγάπη,
σ’ ένα βράχο θα σκαλίζω τη σιωπή
με ένα αγκάθι.

Κι ας φυσάει μανιασμένος και τρελός
ο αγέρας,
εγώ κόντρα θα επιπλέω σαν φελλός
πάνω απ’ το τέρας.

Κι ας απλώσει τα φτερά του το θεριό
να μ’ αρπάξει,
επί τόπου θα γεννήσω ένα γιό
που θα μου μοιάξει.

Κι ας αγάπησα κι ας πόνεσα πολύ
απ’ τους ανθρώπους,
τώρα έχω την καινούρια μου στολή
και άλλους τρόπους.

Μόνη θα ζήσω δίχως λόγια περιτά,
χωρίς πραμάτεια, δίχως άσκοπες κουβέντες,
χωρίς συνάλλαγμα και δίχως μετρητά,
μα προ παντώς χωρίς αθέατους αφέντες.