Σε ξέρω λίγο μα πεθαίνω
μια τέτοια νύχτα σαν κι αυτή,
στο πρόσωπό σου ν’ ανασαίνω,
να `τρεχα ρεύμα στο βυθό σου
και στο σπασμένο ουρανό σου,
να `μουν εγώ ο άνθρωπός σου.

Ο άνθρωπός σου θα `θελα να `μαι,
στην αγκαλιά σου να ξυπνάω, να κοιμάμαι,
να μην υπάρχω σαν μυστικό σου,
να είμαι έρωτας και άνθρωπος δικός σου,
ο άνθρωπός σου.

Σε παραλλήλους οι τροχιές μας,
τι κι αν σου πω πως σ’ αγαπώ,
δε συναντιούνται οι ζωές μας,
πιάνω το πάθος στο σφυγμό σου
και ψιθυρίζω στο λαιμό σου,
να `μουν εγώ ο άνθρωπός σου.

Ο άνθρωπός σου θα `θελα να `μαι,
στην αγκαλιά σου να ξυπνάω, να κοιμάμαι,
να μην υπάρχω σαν μυστικό σου,
να είμαι έρωτας και άνθρωπος δικός σου,
ο άνθρωπός σου.