Αρχίζεις, άτακτα, ξανά και περπατάς
και μέσ’ στην ρέμπελη ζωή ξαναγυρίζεις,
σαν πεταλούδα, πάλι εδώ κι εκεί πετάς,
σκέψου καλά αυτό τον δρόμο που βαδίζεις,
σαν πεταλούδα, πάλι εδώ κι εκεί πετάς,
σκέψου καλά αυτό τον δρόμο που βαδίζεις.

Θα `ρθει καιρός που θα περάσει η ομορφιά
και την αλήθεια της ζωής τότε θα νιώσεις,
σαν πεταλούδα πια, καμμένη απ’ τη φωτιά
θα είν’ αργά, πολύ αργά να μετανοιώσεις,
σαν πεταλούδα πια, καμμένη απ’ τη φωτιά
θα είν’ αργά, πολύ αργά να μετανοιώσεις.