Όχι, δεν έφευγες, ερχόσουν
και το παιδάκι που `χα κρύψει
τριάντα χρόνια μες τη θλίψη
το σκοτωμένο, το λυπόσουν.

Κι έβλεπα φύλλα στον αέρα
κι ο δρόμος μύριζε μαστίχα
και δε σε γύρευα, σε είχα
στην πόλη αυτή που κάθε μέρα
μ’ αγαπούσες κι άνθιζε.

Και τώρα νυχτώνει
βροχές δολοφόνοι
αρρώστησ’ ο κήπος
μετάνιωσες μήπως;

Όχι είσ' εδώ κι εδώ θα είσαι
πράσινα, κόκκινα τα τρένα
αυτά που σ’ έφερναν σε μένα
σφυρίζαν, μην πεθάνεις, ζήσε.

Κι έφεγγαν όλα πέρα ως πέρα
κι έπαιζε γιορτινά η μπάντα
λες κι ήσουν δίπλα μου από πάντα
στην πόλη αυτή που κάθε μέρα
μ’ αγαπούσες κι άνθιζε.

Και τώρα νυχτώνει
βροχές δολοφόνοι
αρρώστησ’ ο κήπος
με ξέχασες μήπως;

Όχι, δεν ξέχασες, θυμάσαι
παίζαν και μ' έχαναν οι μοίρες
ήρθες μακριά τους και με πήρες
είσαι παντού και πάντα θα `σαι.

Μεσ' το βιολί και τη φλογέρα
μες στα παιδιά που παίζουν έξω
πες τ’ όνομά μου και θα τρέξω
στην πόλη αυτή που κάθε μέρα
μ’ αγαπούσες κι άνθιζε.