Τα μάτια της σελήνης στοιχειώσαν το νερό
κι έπλεξαν καλντερίμι, εργόχειρο χρυσό.

Μάτια μου, γλυκά μου μάτια,
δάκρυ πορφυρό,
γέμισέ μου το ποτήρι
να πιω να ξεχαστώ.

Αντίκρυ να περάσουν όσοι ξεστράτισαν
κι αυτοί που πλανεμένοι στο δρόμο χάθηκαν.

Μάτια μου, γλυκά μου μάτια,
δάκρυ πορφυρό,
γέμισέ μου το ποτήρι
να πιω να ξεχαστώ.

Φεγγαροχτυπημένος του Κιόρογλου ο λυγμός,
σκόνη τα λογικά μου κι ο κύρης μου τυφλός.

Μάτια μου, γλυκά μου μάτια,
δάκρυ πορφυρό
κι ένα αδειανό ποτήρι
γι `αυτόν που καρτερώ.