Δύο και κάτι
σε εντοπίζω στο κοινό, μου γνέφεις κάτι.
Μπορεί και όχι, αλλά ούτε παίζει ρόλο
γιατί ως τις τρεις
έχω ακόμα δυο τραγούδια κι ένα σόλο.

Δύο και κάτι
σου αφιερώνω το επόμενο κομμάτι.
Είναι κι αυτοί οι προβολείς που με πεθαίνουν.
Μέχρι τις τρεις
γιατί μετά οι διακόπτες κατεβαίνουν.

Κάποια φορά θα το φωνάξω απ’ τη σκηνή
πως σ’ αγαπώ μέχρι το άπειρο και βάλε
- κάποια φορά -
μα μέχρι τότε θα φυλάξω τη φωνή
για το ανκόρ και το φινάλε.

Τρεις πήγε η ώρα.
Η θέση σου είναι άδεια εδώ και ώρα
Σύννεφα σκόνης στο οπτικό μου το πεδίο
γκρίζος καπνός
κι ένα ρολόι που σταμάτησε στις δύο.