Τι να σου κάνει κι η στιγμή,
όταν εσύ δεν είσαι εκεί
και τι αλήθεια να σου πω
όταν τα χείλη τρέμουν.

Έτσι όπως έμαθες να ζεις
είναι αργά για να μπορείς,
έβαλες ξένα αρώματα
κι απ’ το κορμί δε φεύγουν.

Πάρε τα μάτια μου να δεις
πώς βλέπω τη ζωή σου,
μη φοβηθείς αν δε με βρεις
να τριγυρνώ μαζί σου.

Πάρε τα μάτια μου να δεις
και ρίξε μου ένα βλέμμα,
μην προσπερνάς τα όμορφα,
μην προσπερνάς κι εμένα.

Στον κόσμο χάνεσαι ξανά,
μπαίνεις κι εσύ σε μια σειρά,
σκοπούς και λέξεις συναντάς,
γίνεσαι μ’ όλους ταίρι.

Μα τ’ όνειρό σου το πρωί
έχει μια γεύση από φιλί,
έτσι όπως έμαθες να ζεις,
ποιος θα στο ξαναφέρει.